Massala Dosa en dolle busritten

11 februari
Tranquebar
We zijn nu 10 dagen weg en we leven hier in India alsof het de normaalste zaak van de wereld is. We liepen straks langs het strand en hebben een heel schouwspel van vertrekkende vissers staan bekijken. Lex heeft een conversatie in het Tamil gevoerd met een van de vissers. Geen woord van verstaan maar wel erg leuk!
We krijgen bruine gezichten en eten Masala Dosa's als (bijna) dagelijkse kost. Morgen gaan we weer weg hier.Jammer van de prachtige en goedkope behuizing hier maar met het dorp hier zijn we wel klaar. Er lopen wel erg veel oudere stellen (help wij ook) uit Europa rond die zich nogal neo-koloniaal gedragen (ik hoop wij niet maar wellicht ziet het er soms wel zo uit).
Het is ons hier iets te veel van het opgeknapte. Gek eigenlijk want bij veel dingen die we tot nu toe hebben gezien denk je: als ze het eens een beetje zouden opknappen zou het er al een stuk leuker uitzien.. Hier is dat gedaan, niet een beetje maar bijna helemaal en nu vinden we het eigenlijk niet leuk. Tja. Het is ook wel gek om te bedenken dat hier in 1620 of zo de Denen voor een habbekrats de hele boel hebben 'gehuurd' en dat nu met overheidsgeld van de Indiers alles weer wordt opgeknapt zodat de Europeanen (en een paar rijke Indiers) hier er weer van kunnen genieten. Voor ons voelt het een beetje dubbel allemaal. Dus morgen weer een plaatsje verder, naar Kumbakonam, weer in een bus volgepakt met Indiers zoals op weg hierheen. Richting Coimbatore, waarvandaan we naar de Nilgris mountains gaan. Maar dan zijn we weer een paar dagen verder.

12 februari
En nu zijn we dan aangekomen in Kumbakanam.Het mag een wonder zijn dat we er heelhuids zijn. Tenminste zo voelde dat vanmiddag in die bus.We hebben misschien nog niet zoveel verteld over het verkeer hier, maar een spannend computerspel spelen is er niks bij. (helemaal geen gek idee om dat te maken) Er gebeuren (onder onze ogen) nauwelijks ongelukken en dat is eigenlijk heel maf als je ziet hoe het gaat. Ze rijden hier links, dat is voor ons natuurlijk sowiezo al vreemd maar iedereen rijdt als een gek voortdurend toeterend en rakelings langs elkaar heen. En dat elkaar kan dan zijn: autos, brommers, fietsen,riksjas, autoriksjas, bussen, tractoren, paard en wagen (en de variant met ossen), loslopende koeien, geiten en kippen, voetgangers niet te vergeten en vast nog meer. Daar reed onze bus, een gammel bijna uit elkaar vallend vehicel in volle vaart (max 40 is best hard door hele smalle straatjes). Ik heb ze niet geteld maar op enig moment moeten er zeker 100 mensen in gezeten hebben, (de meest staand). Wij hingen er tussen aan de stangen om je aan vast te houden, waarvan er ook al enkele op de naad gescheurd waren. Op zo'n moment krijg ik toch de neiging om schietgebedjes te doen en te roepen om mijn beschermengeltje.Het is doodeng en tegelijk ook superleuk. De enige manier om zo'n busreis een beetje goed door te komen is door er om te lachen. Dit is India. Zo leven de meeste Indiers.Bijna alle bussen die we zien zijn op deze manier volgepakt met mensen en hangen mensen bij de deuren (die er niet inzitten) buiten aan de bus.Leuk om meegemaakt te hebben, maar stiekum ben ik ook blij dat de rest van onze reis voor het grootste deel met de trein verdergaat..
Om te beginnen morgen met de trein naar Coimbatore.

Foto's volgen als we beter internet hebben