Snoepwinkels met zijde en bedelende kinderen

Chennai staat bekend om zijn zijde. Maandag naar de wijk (Panagal Park)geweest waar de zijde wordt verkocht. Geweldig! Het leek alsof we rondliepen in een snoepwinkelje..
Maar tegelijkertijd is er zoveel dat kiezen eigenlijk niet meer kan. Uiteindelijk heb ik een 'Salwar kameez'gekocht. een soort jurk met sjaal die veel door vrouwen hier wordt gedragen. We werden geholpen door een hele leuke vrouw van ongeveer 1.50 hoog. Ik voelde me net een reus in een poppenhuis.

Gisteren voor het eerst in een Indiase trein gezeten. Van Chennai naar Puducherry. een reis van 4 uur. Prachtig om te zien en leuk om mee te maken, ook al was het minder spectaculair dan we hadden gedacht. De trein was helemaal niet vol, dus van buiten hangende mensen en geiten en kippen in de trein hebben we niets gezien. (wel in een voorbijgaande trein) In onze trein bleven de deuren wel steeds open en als de trein even stopt om wat voor onduidelijke reden dan ook, stappen mensen uit en gaan aan de wandel. Er was een wat oudere moslim die met twee hindoejongens steeds takken van een of andere plant plukten. Ze probeerden ons uit te leggen wat het was, maar we snapten er niets van. Kennelijk moest je er op kauwen om je tanden te poetsen, alle tandproblemen op te lossen en prachtige witte tanden te krijgen. Het blad zou helpen bij suikerziekte en tal van andere kwalen.
Ik heb erg mijn best gedaan om op de steel te kauwen. Bij aankomst in het hotel toch even naar de tanden gekeken.. Best wel een beetje witter geworden..

Nu zijn we in Puducherry,of zoals de Fransen zeggen Pondicherry en de locals zeggen Pondi, een oude Franse kolonie, met nog veel Franse invloeden. Wel erg verlopen en vies. Als stad nog wel armer dan Mumbai en Chennai. Of hier de mensen ook armer zijn is moeilijk te zeggen. Overal waar we tot nu toe zijn geweest zien we schrijnende armoede en overdadige rijkdom. De rijkdom hier hebben we nog niet gezien, maar is er vast wel. Hier naast het hotel woont een oud vrouwtje in een soort tent van oude lappen. Een paar pannetjes en een beetje spulletjes, misschien alles bij elkaar nog wel minder dan wij bij ons hebben.
In het begin wisten we niet zo goed raad met die armoede en vooral met onze houding naar bedelaars. De reisboeken adviseren om niets te geven en beter een keer iets te geven aan een goede hulporganisatie. Dat leek ons een goed idee. Maar intussen geven we toch hier en daar bedelaars wat geld. Alleen aan volwasenen, wijs geworden door twee acties van Lex die zelfs maar door het gebaar van pakken naar zijn portemonnee een hele horde kinderen aan zich had hangen en ongeveer bevrijd moest worden door een oudere neef of zoiets. Vervolgens hadden we de hele meute nog kilometers achter ons aan.
Nu zijn de kleine briefjes en munten voor moeders met baby's en hele oude mannetjes.

Morgen gaan we verder naar Tranquebar, naar de bisshop die denkt dat wij hem rijk gaan maken..en Lex die denkt daar zijn voorouders te vinden. We zullen zien....